คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3079/2562
#วันกระทำความผิดตาม ป.อ.มาตรา 95 #หมายถึงวันที่ผู้กระทำความผิดลงมือกระทำอย่างใดอย่างหนึ่ง #อันกฎหมายบัญญัติไว้ว่าเป็นความผิด #อันเป็นการแสดงออกให้ปรากฏเจตนาที่อยู่ภายในใจด้วยการกระทำอย่างใดอย่างหนึ่งออกมาภายนอก ซึ่งในขณะที่กระทำนั้นก็ถือเป็นความผิดทันทีไม่จำต้องรอให้มีผู้ใดพบเห็นหรือตรวจพบการกระทำความผิดนั้นก่อน เมื่อความผิดฐานเป็นเจ้าพนักงานปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบตาม ป.อ.มาตรา 157 มีมูลมาจากการกล่าวหาของโจทก์ว่ามีการดำเนินการรังวัดและออกโฉนดที่ดินโดยไม่ถูกต้อง การกระทำที่แสดงออกมาภายนอกก็ด้วยการรังวัดและกระบวนการออกโฉนดที่ดินที่เกิดขึ้นนั้นเอง ซึ่งหากเป็นไปโดยทุจริตหรือโดยมิชอบเพื่อให้เกิดความเสียหายแก่โจทก์ ความผิดย่อมเกิดขึ้นในทันทีที่มีการกระทำนั้นในคดีอาญา ป.อ.มาตรา 95 บัญญัติเงื่อนไขการนับอายุความไว้เป็นการเฉพาะแล้วซึ่งมิใช่แต่เพียงเรื่องกำหนดระยะเวลาเท่านั้น หากประกอบด้วยเรื่องการได้ตัวจำเลยหรือผู้กระทำความผิดมาอยู่ในอำนาจศาลด้วย #กรณีจึงไม่อาจนำบทบัญญัติแห่ง ป.พ.พ. #ว่าด้วยอายุความสะดุดหยุดลง ซึ่งมีเงื่อนไขเพิ่มเติมที่ทำให้อายุความหยุดนับในทางแพ่ง #มาใช้กับการนับอายุความในคดีอาญา ซึ่งมิได้บัญญัติเงื่อนไขในลักษณะเดียวกันนั้นไว้ได้ และเมื่อกำหนดระยะเวลาตาม ป.อ.มาตรา 95 เป็นอายุความ ซึ่งมิใช่ระยะเวลาที่เกี่ยวด้วยวิธีพิจารณาความอันกำหนดไว้ในกฎหมายเพื่อให้ดำเนินหรือมิให้ดำเนินกระบวนวิธีพิจารณาใดๆ ก่อนสิ้นระยะเวลานั้น อันศาลจะใช้อำนาจขยายหรือย่นระยะเวลาเช่นนั้น เมื่อมีพฤติการณ์พิเศษหรือมีเหตุสุดวิสัยตาม ป.วิ.พ.มาตรา 23 ประกอบ ป.วิ.อ.มาตรา 15 การที่ศาลชั้นต้นใช้ดุลพินิจสั่งจำหน่ายคดีโจทก์ออกจากสารบบความเป็นการชั่วคราวเพื่อรอฟังผลคดีแพ่งอันถึงที่สุดก่อนนั้น แม้เป็นคำสั่งระหว่างพิจารณาที่ไม่ทำให้คดีเสร็จสำนวน ซึ่งโจทก์ไม่อาจใช้สิทธิอุทธรณ์คำสั่งทันทีตาม ป.วิ.อ.มาตรา 196 ก็ตาม โจทก์ย่อมตระหนักได้ว่าคดีของตนอยู่ในระหว่างการไต่สวนมูลฟ้องยังมิได้ตัวจำเลยมาอยู่ในอำนาจศาล อายุความจึงไม่หยุดนับ จำเลยที่ 10 ซึ่งโจทก์ฟ้องกล่าวหาว่า กระทำความผิดตาม ป.อ.มาตรา 157 ความสำหรับความผิดที่โจทก์ฟ้องดังกล่าวตาม ป.อ.มาตรา 95(2) กำหนดไว้สิบห้าปี โจทก์ยื่นฎีกาล่วงพ้นระยะเวลาสิบห้าปีแล้ว คดีโจทก์สำหรับจำเลยที่ 10 ในความผิดข้อหานี้จึงขาดอายุความ ศาลฎีกาชอบที่จะยกฟ้องโจทก์เสียได้ตาม ป.วิ.อ.มาตรา 185 วรรคหนึ่งโดยไม่จำต้องวินิจฉัยว่ากรกระทำของจำเลยที่ 10 มีมูลความผิดตามฟ้องหรือไม่ เพราะไม่ทำให้ผลแห่งคดีเปลี่ยนแปลง ปัญหาดังกล่าวเป็นข้อกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยศาลฎีกายกขึ้นวินิจฉัยเองได้ตาม ป.วิ.อ.มาตรา 195 วรรคสอง ประกอบมาตรา 225
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น